Skip to content

Ο παρονομαστής της αδιαφορίας…(του Μιχαήλ Μεταξά)

Όσοι ξέρουν σκάκι αναγνωρίζουν ότι το παιχνίδι αποκτά ενδιαφέρον  όταν η ισορροπία διαταραχθεί και η έκβασή του είναι άγνωστη, παρόλο που ορισμένες φορές δείχνει βέβαιο και αμετάκλητο. Κι αυτό επιτείνεται όταν οι παίκτες κινώντας τα πιόνια προκαλούν το δέος και την αγωνία στους θεατές του παιχνιδιού και με τις στρατηγικές τους διαστρέφουν την ομορφιά του αγώνα στην αμφίρροπη μάχη της ήττας επί της νίκης, του λευκού επί του μαύρου, του καλού επί του κακού.

Η ζωή μοιάζει με το σκάκι; Ή το σκάκι αντιγράφει τη ζωή; Ίσως! Σίγουρα όμως το αντιγράφει η πολιτική. Λένε οι αναλυτές πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού ή της προσποίησης –θα πρόσθετα η τέχνη της ψευδαίσθησης και της ουτοπίας. Λένε πως οι πολιτικοί είναι σαν τους σκακιστές, που όσες κινήσεις προβλέψουν στην συνέχεια του παιχνιδιού τόσο καλύτεροι πολιτικοί είναι. Ίσως!

Όμως μεταξύ ζωής, πολιτικής και σκακιού, σήμερα τουλάχιστον, υπεισέρχεται ένας θαυματουργός –καταλυτικός θα έλεγα– παρονομαστής. Η αδιαφορία. Όσο πιο αδιάφορος είναι ο πολίτης τόσο πιο ευχάριστα ο πολιτικός κάνει τη δουλειά του. Όσο πιο αδιάφορος είναι δε ο πολιτικός σε τόσο λιγότερα λάθη υποπίπτει και τόσο πιο επιτυχία έχει η άσκηση της εξουσίας του.

Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή. Η πολιτική είναι συνώνυμη της εξουσίας. Η εξουσία είναι σειρήνα πλανεύτρα. Κατακερματίζει τις ανοχές του πολιτικού τον μετατρέπει, αργά νωχελικά κι άλλοτε άμεσα βίαια, σε μηδίζοντα. Υιοθετεί ήθη και αξίες που πριν δεν είχε ή πολεμούσε. Η δημοκρατία, το αρτιότερο πολίτευμα, στηρίζεται σε μία (δήθεν κατ’ εμέ αν εξετάσουμε το εκλογικό σύστημα) πλειονοψηφία. Αυτή η πλειονοψηφία αδιαφορεί για την μειονοψηφία(κι ας δυστυχεί). Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου σήμερα, αλλά εδώ και 40 χρόνια, έριξε την αδιάφορη ελληνική κοινωνία στον βόρβορο της αθλιότητας. Ομοίως και η πλειονότητα της κοινωνίας μας, στο ίδιο χρονικό διάστημα έστειλε και ξανάστειλε και θα ξαναστείλει με περισσή αδιαφορία τους ίδιους πολιτικούς, των ίδιων σχεδόν οικογενειών στα έδρανα της εξουσίας. Η αδιαφορία είναι τέχνη κληρονομική αλλά και μεταδοτική ασθένεια. Την μεταδίδει, τη διδάσκει ο γονιός στο παιδί και το παιδί στο δικό του παιδί κ.ο.κ., ο δάσκαλος στους μαθητές, ο ιερωμένος στο ποίμνιο του, ο πολιτικός στον πολίτη, ο δημοσιογράφος στον ακροατή και αναγνώστη του, ο πνευματικός  στον άνθρωπο·  σύσσωμη η κοινωνία νοσεί· και εξ όσων φαίνεται ίαση δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει ίαση γιατί κάθε υγιές πιόνι της σκακιέρας παρασύρεται απ’ την στρατηγική ενός παιχνιδιού (παγκόσμιου) που η νίκη και η ήττα έχουν το ίδιο πάντα χρώμα, το Γκρι. Το σκάκι είναι θαυμάσιο ως πνευματικό παιχνίδι, ως όργανο όμως της άσκησης εξουσίας μόνο διαφθορά και καταρράκωση Αξιών προκαλεί.

Θα διερωτηθεί κάποιος «δεν υπάρχει λύση σ’ αυτήν την μοιρολατρική οπτική;». Υπάρχει, θα απαντήσω, και η λύση λέγεται αλλαγή παιχνιδιού. Όχι σκάκι, όχι στρατηγική, όχι τακτική. Μόνο δουλειά ομαδική και απονομή δικαιοσύνης, με αυτούς τους Νόμους, όχι νέους, αλλά με απόλυτη τήρησή τους και άσκηση της εξουσίας με δρακόντεια θέληση και τη δαμόκλειο σπάθη φρεσκοακονισμένη. Η Δικαιοσύνη, ίση προς όλους, να στηρίζει το πολίτευμα. Το πολίτευμα να υφίσταται στο μέγεθος και το ειδικό βάρος της Δικαιοσύνης. Τότε και μόνο τότε η κοινωνία θα αποκτήσει παιδεία και ιδανικά ενδιαφέρον ηθικό, αξιακό, πολιτιστικό και διαχρονικό για τα μέλη της, το περιβάλλον, το Είναι της. Τότε θα αποκτήσει νόημα και ουσία αληθινή το ΠΟΛΙΤΕΥΕΣΑΙ όταν τα ιδανικά θα υπερβαίνουν τον δανεικό χρόνο που σε όλους μας έχει παραχωρηθεί, όταν το άτομο υποταχθεί στην ομάδα, στην ΔΙΚΗ και στην ΤΙΜΩΡΙΑ

…μάλλον ποτέ! ■

φωτό: Mayada Hammid, 8 ετών, από τη Hasakah:
“Δεν θυμάμαι τίποτα από τη Συρία”.
(Πηγή: www.lifo.gr)

 

This Post Has 0 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Back To Top