Με ΜΑΤ και βία δεν γίνεται παιδεία…του Μιχαήλ Μεταξά

Καληνύχτα έφηβε

Ένας έφηβος που θέλει να σπουδάσει δεν είναι το ονειρώδες πλάσμα του αύριο και η οπτασία του, αλλά η ενσάρκωση του μέλλοντος, ο ήχος και η εικόνα της αλήθειας.

Αλήθειας αδιαπραγμάτευτης, όσο κι ανυπόφορης. Αλήθειας που δεν αντέχουν να ακούσουν τα γέρικα ρυτιδιασμένα αυτιά μας, ούτε να νοιώσουν τον παλμό και την οργή που κρύβουν οι καρδιές των εφήβων για τον άθλιο κόσμο που γύρω τους χτίσαμε. Με κουτσή τις περισσότερες φορές δικαιοσύνη (κάθε μορφής), με ανισόρροπες ευκαιρίες και οικογενειακό παρασιτισμό, με ματαιοδοξία, κενοδοξία και κομπασμό, με μωρολογία, αχαριστία, μετριότητα, απαξίωση των πάντων, και κυρίως με ανυπέρβλητη φιλαυτία και αυτοθαυμασμό.

Γι’ αυτό σε εκλιπαρώ έφηβε να ονειροπολείς και να είσαι σίγουρος ότι θα ανατρέψεις το σύμπαν, μα κι αν δεν το ανατρέψεις εσύ θα το κατανοήσεις. Αρκεί να μην συμβιβαστείς με την εργασία και τη ρουτίνα της, ή και την φρίκη της καθημερινής μονοτονίας. Αρκεί να διατηρήσεις την εφηβεία σου και τη σκέψη σου ανοιχτή στο αχρωμάτιστο ορίζοντα.

Να ονειροπολείς έφηβε με ιδεαλισμό, με πίστη, με αξίες κι αν νοιώθεις παρίας, να αναζητήσεις κι άλλους παρίες να συντροφεύσεις την αλήθειά σου. Κάποια στιγμή θα τους βρεις. Είναι ελάχιστοι. Μα οι ελάχιστοι, αυτοί που με πάθος ονειροπολούν, αυτοί αλλάζουν τον κόσμο. Όχι οι πολλοί που το μόνο τους νοιάξιμο είναι ο θλιβερός επιούσιος και η ζεστασιά του καναπέ.

Και είναι ας πούμε, σαν τους ήρωες που ξέρουν ότι θα προσπαθήσουν κι ας πεθάνουν. Κι όχι σαν εμάς τα ανθρωπάκια που πάψαμε να πιστεύουμε στη νιότη και νομοθετούμε το μέλλον σας, και αποφασίζουμε ότι δεν έχετε δικαίωμα στην σκέψη και στα όνειρα, αλλά θα πρέπει γρήγορα να συμβιβαστείτε στη βούλησή μας, στην γέρικη ατολμία μας. Και θα πρέπει όσοι τα καταφέρετε με τους δικούς μας όρους να σπουδάσετε, να ζήσετε και να συνεχίσετε την οικογενειακή παράδοση…

Να ονειροπολείς έφηβε γιατί είσαι το στοιχειό που όλοι φοβόμαστε, που όλοι ξέρουμε ότι υπάρχεις και όλοι ευχόμαστε σύντομα να γεράσεις και να μην εμφανιστείς, γιατί τη δύναμή σου καταριόμαστε και τ’ όνομά σου αγωνιούμε να θυμηθούμε.

Να ονειροπολείς έφηβε γιατί σε κυβερνάει η τρέλα της νιότης και όχι η μιζέρια και τα γεράματα, και όχι ο φόβος για το αύριο, και τα κοινωνικά στερεότυπά και τα άθλια συμπλέγματα που σε δεσμεύουν για όλη σου τη ζωή. Και να είσαι έτοιμος να δώσεις το είναι σου, αλλά πρόσεξε για το δικό σου όφελος, μην παρασυρθείς από σειρήνες, γιατί μόνο τότε μπορεί να ελπίζεις να δεις έναν νέο κόσμο και ίσως θαυμαστό. Έναν ανατριχιαστικά όμορφο και δίκαιο κόσμο για σένα και τα παιδιά σου, που ακόμη και οι γέροντες του κόσμου σου θα σκέφτονται σαν νέοι και θα προσπαθούν να κατακτήσουν όσα στον έφηβο αξίζουν.

Να ονειροπολείς έφηβε γιατί ένας ονειροπόλος έφηβος είναι ό,τι το πιο κοντινό στο κάτι παρά στο τίποτα. Και να θυμάσαι, δεν έχουμε θέση στον κόσμο σου. Ούτε δικαιούμαστε την ελπίδα για συγχώρεση, γιατί μπορεί οι βουλές του Θεού, του όποιου Θεού, να είναι πικρές, αλλά οι ψυχές μας είναι σκοτεινές, γέρικα και σάπια τα μυαλά μας και οι καρδιές μας απονεκρωμένες και σκοτεινές.

Κλείνοντας έφηβε του πεζοδρομίου, του πανεπιστημίου σου αφιερώνω παραλλάσσοντας τα στιχάκια ενός «τάχαμου επαναστάτη».

«Δεν ξέρω τι να πω στους έφηβους

στην αγορά, για το αύριο

Είμαι γέρος, με  γυαλιά κι όλο φοβάμαι,

τρέμω για το μακάβριο

Πού να κρυφτώ απ’ τους έφηβους;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

Και με κοιτάζουν με μάτια φωτεινά,

με μάτια φλογοβόλα»