Ρίξτο Ηλία (του Ν. Σίμου)

Αν μια κοπέλα ζητήσει 50 € για ένα παθιασμένο φιλί, το μυαλό θα πάει στο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Αν ζητήσει 500 € θα την χαρακτηρίσεις «πολυτελείας». Αν όμως το κάνει στην τηλεόραση, στα πλαίσια ενός παιχνιδιού -λέμε τώρα- τότε είναι απλώς μια παίχτης ριάλιτι. Είναι;

Η αλήθεια είναι ότι παρόλο που δύσκολα πλέον εκπλήσσομαι από την κατρακύλα της τηλεόρασης και της κοινωνίας, αυτή τη φορά έγινε η ανατροπή! Βέβαια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, χόρτασα βυζιά, κώλους και χειλούμπες (ας τα πω στήθη και οπίσθια για να μην κακοχαρακτηριστώ)!!! Όμως ήταν όλα ψεύτικα! Πλαστικά! Επίπλαστα! Λες και είχαν γίνει έντιτ στο Φώτοσοπ!!!

Έτσι, και για να μην ξεχνώ την φαλλοκρατική μου φύση, μετά τα πρώτα επιφωνήματα έκπληξης και -γιατί όχι- χαράς, μου ήρθαν στο μυαλό στίχοι του συγχωρεμένου Τζίμη Πανούση.

Διότι, περί αυτού πρόκειται. Περί βόθρου. Και όχι διότι είμαστε μια πουριτανή κοινωνία. Όχι διότι το σεξ είναι ταμπού. Διότι στο βωμό της τηλεθέασης, θυσιάζουμε οποιαδήποτε αισθητική και εκμεταλλευόμαστε την ηλιθιότητα που ίπταται τριγύρω και ρέει άφθονη ανάμεσά μας.

Και δεν χρειάζεται κάποια ειδική μελέτη ή η διάγνωση ενός ψυχολόγου για να διαπιστώσει κανείς το ύψος, ή μάλλον το βάθος της ηλιθιότητας. Αρκεί κανείς να αφιερώσει λίγα λεπτά για να απολαύσει τους διαλόγους των «παιχτών». Σαν εισαγωγικά ταινίας πορνό!!! Παντελής έλλειψη γνώσης της Ελληνικής γλώσσας, μιας γενιάς που μεγαλώνει με γκρίκλις και εμότζις και προσπαθεί να αρθρώσει λόγο προτάσσοντας υπερήφανα στήθη που αγνοούν τους νόμους της βαρύτητας, ολοστρόγγυλα οπίσθια , μπράτσα και σίξπακς!!! Και όλα αυτά με στάση σώματος που παραπέμπει σε οξεία βλάβη της σπονδυλικής στήλης. Διότι δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γεγονός ότι τα κορίτσια στέκονται όλα ωσάν τελικό σίγμα και τα αγόρια σαν να κρατούν καρπούζια στις μασχάλες.

Δυστυχώς, η τηλεόραση, το τηλεοπτικό προϊόν, φέρει μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση αυτή. Διότι από τη μια διαμορφώνει καταστάσεις και από την άλλη τις αναπαράγει και τις συντηρεί προκειμένου να αυξηθούν τα αποθεματικά στα ταμεία των καναλιών και τα μερίσματα των μετόχων. Και όλα αυτά, σε ένα τηλεοπτικό κοινό, μια κοινωνία, που αντί απλώς να αλλάξει κανάλι κάθεται υπνωτισμένο και δημιουργεί πρότυπα καθ’ εικόνα και ομοίωση…

Διερωτάται κανείς βέβαια ποιος είναι ο ρόλος του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου! Περιορίζεται στο να βάζει πρόστιμα αν ακουστεί η λέξη «μαλάκας» πριν την ενδεκάτη βραδινή; Αντιλαμβάνεται το εύρος της καταστροφής στις επόμενες γενιές; Ή μήπως τελικά αυτό είναι το ζητούμενο; Γενιές που αφήνουν τα πανεπιστήμια και πλακώνονται σε σιλικόνες και αναβολικά. Ανθρώπους που δεν σκέφτονται, αλλά «καταπίνουν» ότι τους σερβίρουν, αρκεί να έχει γκλάμουρ. Αυριανούς ψηφοφόρους και μηδενική ικανότητα κρίσης.

Και αφού το τηλεοπτικό προϊόν είναι το θέμα του κειμένου αυτού, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη ατάκα από το «Ρίξτο Ηλία!!!!!!»

(Το άρθρο φιλοξενήθηκε στο περιοδικό STIGMA)