Στον απόηχο των αποτελεσμάτων….του Α. Αντωνακάκη

Άλλη μια επιλογή φοιτητών για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τελείωσε, κάποιοι χάρηκαν περισσότερο, αλλά κάποιοι άλλοι λιγότερο. Αυτοί που δεν χάρηκαν καθόλου (δηλαδή δεν “πέρασαν” πουθενά) πρέπει να είναι πραγματικά ελάχιστοι. Από τους αριθμούς βλέπουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων μπορεί να επαίρεται ότι κάπου “τρύπωσε”.

Το ερώτημα που έρχεται σχεδόν αβίαστα αμέσως μετά είναι αν αυτοί που πέρασαν καλώς τα κατάφεραν ή δεν έπρεπε να περάσουν πουθενά. Στο σημείο αυτό ο δημόσιος διάλογος φούντωσε προσφέροντας πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν του (κάθε) λόγου το αληθές. Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι δυο:

• Αυτοί που πέρασαν ήταν οι καλύτεροι από τους συνυποψηφίους τους; Και
• Αυτοί που πέρασαν άξιζαν να περάσουν; Είχαν δηλαδή τις απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες για να συνεχίσουν στην Ανώτατη εκπαίδευση;

Τα ερωτήματα αυτά είναι λογικά και είναι θεμιτό για την κοινωνία να τα θέτει για έναν πολύ απλό λόγο: οι φορολογούμενοι πολίτες πληρώνουν την “Δωρεάν” Ανώτατη εκπαίδευση που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου δωρεάν μιας και χρηματοδοτείται εξ ολοκλήρου από το Ελληνικό κράτος, δηλαδή όλους όσοι πληρώνουν φόρους.

Σχετικά με το πρώτο ερώτημα, νομίζω ότι η ποιότητα διεξαγωγής των Γενικών Εξετάσεων δεν επιτρέπει αμφισβητήσεις: πράγματι, με κάποιες λογικές εξαιρέσεις στον κανόνα, όντως, οι καλύτεροι πήραν και τα καλύτερα αποτελέσματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κατ’ ανάγκην να αρίστευσαν, μιας και τα θέματα μπαίνουν με την λογική της προοδευτικής δυσκολίας. Όπως συνηθίζω να λέω στους μαθητές μου, δεν αρκεί να γράψετε καλά στις γενικές εξετάσεις, αλλά είναι απαραίτητο να γράψετε σχετικά καλύτερα από τους άλλους. Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει αυτό που λένε τα μέσα ενημέρωσης την άλλη μέρα: “Σφαγή στο τάδε μάθημα!!!” Ίσα ίσα, που τα δύσκολα θέματα ευνοούν τους πολύ καλούς μαθητές να ξεχωρίσουν.

Στο δεύτερο ερώτημα τώρα, η απάντηση είναι πολύ πιο σύνθετη. Έχει να κάνει με το είδος του σχολείου από το οποίο προέρχεται ο μαθητής δηλαδή Επαγγελματικό ή Γενικό Λύκειο, την κατεύθυνση που πήρε στις σπουδές του και τις σχολές που σκοπεύει να πάει. Για να προλάβω εδώ τους εραστές της θεωρίας των “εύκολων” και “δύσκολων” λυκείων και κατευθύνσεων δεν εννοώ καθόλου αυτό. Οι απόφοιτοι των διαφόρων Λυκείων και των κατευθύνσεων έχουν αποκτήσει (η πρέπει να έχουν αποκτήσει!) διαφορετικές δεξιότητες ανάλογα με την ειδικότητά τους. Οι δεξιότητες αυτές δεν είναι πάντα χρήσιμες στις Ανώτατες σχολές που στοχεύουμε αλλά μπορεί να είναι χρησιμότατες και να μας δίνουν ένα σχετικό πλεονέκτημα σε άλλες σχολές.

Γενικά είναι ένα δύσκολο θέμα που δεν επιδέχεται εύκολες ερμηνείες και συμπεράσματα. Από την εμπειρία μου έχω να πω ότι η βαθμολογία εισαγωγής στην σχολή της αρεσκείας μας, εκτός των πολύ ακραίων παραδειγμάτων, δεν είναι και ασφαλής πρόβλεψη για την πορεία των παιδιών μας στις σχολές αυτές. Και βέβαια, η επίδοσή στις Γενικές εξετάσεις δεν είναι αντικειμενική αποτίμηση των γνώσεων και ικανοτήτων των μαθητών παρά μόνο ένα αποτέλεσμα της στιγμής και έτσι μόνο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.