STIGMA No. 26

Αγαπητοί αναγνώστες

Ξανάρθε λοιπόν. Σε πείσμα των παράλογων ανθρώπων που ντύθηκαν τα σίδερα του πολέμου το καλοκαίρι ξανάρθε με όλους τους πολυσήμαντους συμβολισμούς του αρματωμένο. Μα και το φθινόπωρο και ο χειμώνας τίποτα δεν άλλαξε από την άνοιξη. Οι εποχές εναλλάσσουν τα ίδια συμφέροντα τα ίδια κέρδη και καμία ωφέλεια.
Σε πείσμα των σκοτεινών προβλέψεων εμείς και με την αφέλεια την παιδική της επερχόμενης άνοιξης, καλούμαστε να θυμηθούμε την ανάγκη της επιστροφής στον διεσταλμένο χρόνο, απ΄ την ραστώνη του θέρους, στη σιωπή της φθινοπωρινής ενατένισης στη μελαγχολία της κρύας φλόγας του τζακιού. Την ανάγκη για το ταξίδι σε άλλους τόπους αλλά και στα κλειστά σπίτια της επαρχίας που τόσες μνήμες έχουν κρυμμένες.
«Καλοκαίρι… χρυσή εποχή των φτωχών» έγραψε κάποτε ο Βάρναλης, κι αν δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα σήμερα (ίσως πάλι να μην ήταν ποτέ), ας χρησιμοποιήσουμε όλα μας τα ξεχασμένα τεχνάσματα, τις παλιές συνήθειες, τις παιδικές «εφευρέσεις», ώστε με τα λίγα να ζήσουμε πολλά. Να προσεγγίσουμε ξανά το παιδί που θάψαμε μέσα μας που φώναζε «καλοκαίρι, καλοκαίρι» όταν έκλειναν τα σχολεία και ξεκίναγε να μετράει τα παγωτά. Να προσεγγίσουμε τη χαρά.
Ας είναι αυτό το «ΣΤΙΓΜΑ» μια ευχάριστη μα και ψυχαγωγική ασχολία του νου για την αναπόληση των θερινών νυχτών.

«Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο
Φαγωμένο από το χώμα και το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς»

«Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
Γεμάτα αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!»

(Ο. Ελύτη (ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ απ’ το ποίημα ΣΩΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ).