Όταν μου είπαν να προλογίσω το Φιλί της ζωής ένιωσα πραγματικά υπέροχα και ξεχωριστά. Θέλω μέσα απτή καρδιά μου να ευχαριστήσω την Κωνσταντία και τον Μιχάλη Μεταξά γι αυτήν την τιμή. Ένιωσα πράγματι υπέροχα γιατί είχα ήδη διαβάσει κάθε σελίδα και είχα ήδη σκιαγραφήσει κάποια πράγματα,κάποιες αξίες για τη δημιουργό του εγχειρήματος αυτού.
Διαβάζοντας το φιλί της ζωής έκανα το εξής απλό.Διάβασα πίσω απ τις γραμμές κι ερμήνευσα όσο κατάφερα την Κωνσταντία.Πίσω απ τις γραμμές υπάρχει κάθε νόημα και σκέψη κάθε ποιητή.Ο καθρέφτης της ψυχής του. Ο καθρέφτης όμως είναι κοινός παρονομαστής για όλους εμάς. Μοιραζόμαστε τον ίδιο καμβά.Όλοι μας νιώθουμε,όλοι αγαπάμε,όλοι πονάμε,αγαπάμε,συγχωρούμε,θυμώνουμε και τόσα ακόμα συναισθήματα. Η διαφορά είναι πως η Κωνσταντία ακούμπησε κάθε της σκέψη και συναίσθημα,κάθε της προβληματισμό στο Φιλί της ζωής και μέσα από αυτό όσοι το διαβάσουμε θα ταυτιστούμε σε πολλά.
Ο τίτλος από μόνος του έχει όλες τις πινελιές αισιοδοξίας κι όσα μας δίνει απλόχερα ή μας στερεί η ίδια μας η ζωή.Μέσα από τις πρωινές στιγμές διαβάζουμε:
Ξημερώνει στο θαύμα μπροστά Γέννημα
η μέρα που έρχεται, περιστρέφονται σημαντικές αρμονίες όταν οι Τιτάνες ερωτεύονται τον ήλιο.
Έκρηξη,
ηδονής
το ξύπνημα της ζωής.
Εδώ πανηγυρικά τονίζει την απλότητα της ζωής που πολλοί από μας αγνοούμε ή αποφεύγουμε παρακάμπτοντας το αυθεντικό νόημα.Ναι,ένα ξημέρωμα είναι συνηθισμένο.Το να σε βρίσκει όμως εκεί δυνατό με όλα τα όνειρα και τις ελπίδες στη φαρέτρα της ψυχής μας είναι το Φιλί της ζωής. Καταπιάνεται με ό,τι υπάρχει γύρω μας και χρωματίζει τη ζωή μας. Με τα λουλούδια ή τα βουνά κι ολάκερη τη φύση. Εκεί αφήνει λεύτερη τη σκέψη της να καλπάσει στο πιο αγνό τοπίο που μόνο ο άνθρωπος όχι μόνο δε βλέπει αλλά συνάμα καταστρέφει.
“Κάποια παιδιά μεγαλώσανε μόνα τους κάτω απ το δέντρο.
Τρέφονταν με ρίζες σπάσανε με τόλμη τα κελύφη των καρπών, λούζανε
τα μαλλιά τους στη βροχή
κι όποτε θέλανε ελευθερία
ανεβαίναμε στο πιο ψηλό κλαδί,
έκλειναν τα μάτια τους
κι ονειρεύονταν
Έτσι μεγάλωσαν
με τα παραμύθια της γης.
Μέσα απ αυτούς τους στίχους η Κωνσταντία βγάζει την εσωτερική της δύναμη με την πλευρά της ανεξαρτησίας και της καθημερινής πάλης με το άγνωστο και το πεπρωμένο.
“Σ΄ ένα παιδικό χαμόγελο κρύψαμε την κιβωτό της ευτυχίας μας κι από τότε θαλασσοδέρνεται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό.
Κάθε μέρα ένας προορισμός που άραξε όταν αντικρίσαμε το κλάμα της πρώτης μας στεριάς.”
Το παιδικό χαμόγελο πάντα την εξιτάρει. Εναποθέτει τις ελπίδες της στα παιδιά όλου του κόσμου. Αμόλυντα κι αγνά με ατόφιο γέλιο και δίψα για ζωή. Η προσποίηση άγνωστη λέξη. Σε αυτά στηρίζει το αύριο του κόσμου. Η Κωνσταντία μέσα από το φιλί της ζωής κάνει το υπέροχο ταξίδι που έχει χρόνια ονειρευτεί. Ίσως ένας μονόλογος για αυτά που ήθελε να πει ή να φωνάξει μα ποτέ δεν τόλμησε. Ίσως είναι μια χαραμάδα ελπίδας για ό,τι άφησε στην μέση. Οι εικόνες που τόσο ζωντανά περιγράφει υπάρχουν γύρω μας. Κάπου μέσα στις σελίδες της θα βρούμε και θα συναντήσουμε τον εαυτό μας.
Κάποιες κρυφές αλήθειες θα τις ανασύρουμε από τα ναυάγια της ψυχής μας. Μέσα από τις τόσες αράδες όλες οι εκφάνσεις της ζωής μας, της ύπαρξής μας ή ακόμα και του προορισμού μας. Ρομαντική, ταξιδιάρα σε έρωτα και συναισθήματα, ρεαλίστρια σε ο,τι βιώνουμε οχι μόνο ως άνθρωποι αλλά και ως κοινωνία. Κυνική με τους άδειους ανθρώπους που όχι μόνο έχουν μηδαμινή προσφορά αλλά λερώνουν την αγνότητα που έχουμε μέσα μας απο παιδιά. Ορθώνει τείχος αντίστασης κι όχι αντίδρασης σε ο,τι βολεύει το Εγώ μας. Αγκαλιάζει τους άλλους ως εμάς με μαχαιριές και κριτική στον εγωισμό που πάντα πίσω μας κρατά αιχμάλωτους. Μέσα από το Φιλί της ζωής θέτουμε ερωτήματα ακόμη και σε μας που αμέτοχοι μένουμε σε ο,τι μας αφορά. Επιθετική στα αδιόρθωτα, καυστική στους δήθεν δυνατούς που με τον μανδύα του «φαίνεσθαι» θέλουν να μας κυριεύσουν. Μέσα απο τα μάτια της Κωνσταντίας βλέπουμε κι εμείς όσα υπομένουμε ή διεκδικούμε. Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω πως όσοι καταθέτουν την ψυχή τους σε κάποιες άψυχες σελίδες δεν έχουν σκοπό μόνο την εξύψωση του έρωτα, της αρμονίας της φύσης ή τη ρίψη ευθυνών στο σύνολο. Μέσα απο τα γραφόμενα τους υπάρχει και το στοιχείο της αυτοκριτικής κι αν θέλετε και της μεταμέλειας. Δεν ζουν οι ποιητές σε ένα παράλληλο σύμπαν αλλά σ’ ένα κοινό κόσμο που όλοι μοιράζονται. Ίσως τον ονειρεύονται διαφορετικό…