Κωνσταντία Φαγαδάκη
Το φιλί της ζωής
«Μια ανάσα άγγιγμα λίγο πριν το βύθισμα των χειλιών σου στο διψασμένο σώμα μου μια τρικυμία προσμένει …»
Ο λόγος της Κωνσταντίας Φαγαδάκη στην ποιητική συλλογή «το φιλί της ζωής», είναι μι’αρμονία ιριδισμών και ενσταλάζει φως πρωτεϊκό στην ψυχή μας και την γη, την πολύκαρπη και φρυγμένη, από την αγάπη για τη δίψα των χειλιών. Νανούρισμα στον κόρφο του ανέμου για να σαρώσει το σκοτάδι ο ήλιος ποιητής, για να πάρει τ’όνειρο στη ζωή και στην κλίνη κι έτσι να ξυπνήσει σπασμούς του κορμιού σε μια ώρα μυροφόρα.
Ύμνος είναι στη ζωή κι αγγίζει όλες τις πτυχές παρουσίας μ’ένα πλούσιο λεξιλόγιο, που αξιοποιεί τις ηχητικές εννοιολογικές και εκφραστικές δυνατότητες της γλώσσας και εισέρχεται βαθιά στην ψυχή μας. Μιλώντας για το έργο «το φιλί της ζωής» της Κωνσταντίας Φαγαδάκη εξεταζόμενο από το ερωτικό στοιχείο στην ποίηση της, ανακαλύπτουμε το πόσο τρυφερή είναι η ψυχή της, «στην ιερή στιγμή που κανένας… να μην δει» όπως λέει πλημμυρισμένα τα ποιήματα από αγάπη που ανθίζει εδώ σ’όλες τις αποχρώσεις. Τα μοντέρνα γραφής ποιήματα ηλιοσταλάζουν τον αγώνα για το δίκιο στα ηδύποτα του Μάη και την άναρχη μήτρα του κάλλους. Ευλίγιστα κι αρμονικά απολήγουν σε διθυραμβικό αίνο. Αν εξετάσει κανείς την παγκόσμια λογοτεχνία, θα διαπιστώσει πως ο Έρωτας κατέχει σημαντικότατη θέση στην κοινωνία.
Ενώ παλαιότερα τελούσε υπό διωγμό. Σήμερα αποτελεί το αποκορύφωμα του λυρισμού. Το ερωτικό στοιχείο και η λειτουργία της Ποίησης – κατά τον Έλιοτ – είναι να δώσει ευχαρίστηση. Και αν με ρωτήσετε τι είδους ευχαρίστηση, το μόνο που μπορώ να σας απαντήσω είναι το είδος της ευχαρίστησης που δίνει η Ποίηση. Θα τον οδηγήσει στην συμπαντική του καταξίωση και σε άλλες σφαίρες αισθήσεων, σκέψεων και πορείας, στο χώρο και στο χρόνο. Η αγάπη και ο έρωτας για την Ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη είναι η δύναμη για να μεταγγίσει την καρδιά της στην καρδιά μας. Στο ποιήμα «Μια ευχή» θα πει «στο αστέρι / εκείνο το βράδυ/ που έπεσε και σε έκανε να γελάς / στις μέρες/ που το χέρι μου θα λείπει/ από κοντά σου/ ευχή/ σου αφήνω/φως/ στο δρόμο σου να γίνω/να χρωματίζομαι/ευτυχισμένη σκιά/από το χαμόγελό σου». Πραγματικά η ποιήτρια δεν δίνει την αγάπη στη ζωή, αλλά την ζωή στην αγάπη! . Πιστεύουμε ότι θα διαστρώσει με την ποίησή της η Κωνσταντία Φαγαδάκη, την πορεία της σύγχρονης ανέλιξης στην Ποίησή μας. Οι λέξεις της, τα νοήματα, αποτελούν την αναντίρρητη εκείνη αξία που δικαιώνει την παρουσία της. Είναι μια κρυστάλλινη διαύγεια με την γλυκύτητα των έναρθρων φθόγγων της, την ανθρώπινη υπόσταση, για μια συνομιλία με το χρόνο και τον τόπο. Έχει η ποίηση μια καθαρότητα, μηνύματα, φορτωμένη από την αθώα μέθη και την ημέρωση της ανθρώπινης μοίρας. Είναι: έκρηξη/φωνές ηδονής/το ξύπνημα της ζωής», θα γράψει πιο κάτω.
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ την πολύτιμη ισορροπία, που πασχίζουμε να δαμάσουμε, για να μη χάσουμε, μέσα στις αναζητήσεις με την άδολη εκείνη δροσούλα, θα πει η ποιήτρια στη «Γεύση απείρου» πολύ όμορφο « όπως έκοβε την κορδέλα του ορίζοντα/ ο ήλιος κάθε πρωί/ ξυπνούσες και ξεδιψούσες / τα κύτταρά σου / με ένα ποτήρι θάλασσα γεύση απείρου να έχεις/ κι εγώ/ με άλογο ένα δελφίνι/ θα καλπάζω και σήμερα ανάμεσα/ στα κύματά σου».
ΕΡΩΤΙΚΗ απόλαυση είναι η Ποίηση που καθρεφτίζονται όλα μαζί τα συναισθήματα κι επισημαίνει στο ποίημα της «ο Φυγάς» με την έννοια της λαχτάρας θα πει η Κωνσταντία Φαγαδάκη γ’αυτό : «Ερωτευμένος με το δρόμο/ κυνηγούσε ορίζοντες…/…Σαν μια απέραντη ροδοδάχτυλη αγκαλιά γυναίκας/γύρευε μέσα της να χαθεί/ κι εκείνη, όποτε τη ζητούσε, ήταν πάντα εκεί…». Η ερωτική ποίηση σημαδεύτηκε σε κάθε εποχή από τις αντιλήψεις που επικρατούσαν για το θέμα του έρωτα. Μόνο στον σουρεαλισμό υμνήθηκε η Γυναίκα και η ελευθερία. Οι δάσκαλοι του καλυμμένου ερωτισμού στη σουρεαλιστική ποίηση είναι ο Αντρέ Μπρετόν, Πολ Ελυάρ, Ρομπέρ Ντενό, Ο Ρενέ Σαρ. Πρώτη ερωτική ποιήτρια της αρχαιότητας η Σαπφώ που είχε πολλούς μιμητές.
Ακολούθησαν κι άλλες Ελληνίδες που οι ωδές τους έχουν πάθος του έρωτα. Ύμνος στη Γυναίκα είναι το ποίημα «Η ΘΑΛΠΩΡΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ» για τη Κωνσταντία Φαγαδάκη. Λέει: «Γλυκές νύχτες/σας βελούδινες γυναίκες/το ολόγραμμά τους/μια διάχυση/θαλπωρής/της κοιτάς/και ξεχνάς να μιλήσεις/απλά /για να νιώσεις». Είναι μια ποιήτρια με τον ορίζοντα πυρακτωμένον, που δίνει τα ποιήματα μ’ενστάλαξη της αλήθειας και την ποίηση στην θεματική αφετηρία. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ο έρωτας, ύστερ’άπ’την απομυθοποίηση και τη λεηλασία της ψυχικής δόνησης, πάσχει από κενό, από μοναξιά κι από ακυρότητα αισθημάτων, ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητάει, ακριβώς, την κατάφαση αυτών των αξιών, για ν’αντιμετωπίσει την άβυσσο που χάσκει κάτω από το τρομαγμένο βλέμμα στη χοάνη του καιρού μας.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ο λόγος που μας καταθέτει η Φαγαδάκη, διϋλισμένος. Σε μια κοινωνία απογυμνωμένη και κωδικοποιημένη. Θα πει στο ποίημα «ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ…» ευθέως: «Στην εκπνοή/του τελευταίου μου/αγνοούμενου ποιήματος/ έκρυψα/το φιλί της ζωής».
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ το σημείωμα αυτό βλέπουμε ότι η ποιήτρια δίνει στην ποίησή της έντονο χρώμα και φόντο ατμόσφαιρας, χαράζοντας συνάμα, μια καθαρή κι ευθεία προοπτική, που ανταποκρίνεται στα αιτήματα και στις προσδοκίες των ανθρώπων της εποχής μας. Ο κόσμος της Κωνσταντίας Φαγαδάκη οδηγεί προς το βάθος του εαυτού μας και ξυπνάει πηγές μέσα μας και δίνουν νόημα στην ίδια μας την ύπαρξη. Η ποιήτρια με «το φιλί της ζωής» υψώνεται και σηκώνει το φορτίο κοιτώντας κατάματα τον κόσμο. Η Φαγαδάκη έιναι μια φωνή, που στο άκουσμά της ο κόσμος μετασχηματίζεται και τον οδηγεί στην σφαίρα του Καλού. Είναι η δημιουργός που κοιτάζει στο υψωμένο φως νιώθοντας το αναστημένο φύσημα του ουρανού!