Πλαστική παγίδα…(του Νίκου Σίμου)

Ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι ο στόχος μια διαφημιστικής καμπάνιας δεν είναι το συμφέρον του αποδέκτη/καταναλωτή, αλλά αυτού που την πληρώνει. Της επιχείρησης. Με δεδομένο λοιπόν πως, ότι ευαγγελίζεται μια διαφημιστική καμπάνια έχει ως πρωταρχικό στόχο το κέρδος, θα πρέπει να είμαστε διπλά, ίσως και τριπλά, προσεκτικοί απέναντι στις «σειρήνες»! Ο λόγος της εισαγωγής αυτής δεν είναι άλλος από τις διαφημίσεις των τραπεζών που κατακλύζουν τους τελευταίους μήνες τα τηλεοπτικά κανάλια προβάλλοντας πανευτυχείς καταναλωτές να πληρώνουν τα καταναλωτικά αγαθά τους με πλαστικό, άυλο χρήμα. Ακόμα, δε, πιο ευτυχείς είναι οι τυχεροί έμποροι/καταστηματάρχες που εισπράττουν τα κέρδη τους χωρίς την ανάγκη να ψάχνουν για ρέστα, χωρίς το φόβο πλαστών χαρτονομισμάτων, με ταχύτητα και ευκολία. Άλλο ένα ανησυχητικό σημείο των καιρών είναι η εμμονή της κυβέρνησης στη χρήση πλαστικού χρήματος και μάλιστα χωρίς κάποιο κίνητρο θετικής κατεύθυνσης, αλλά απλώς με την «τιμωρία» της μη αναγνώρισης δαπανών με κανονικό χρήμα. Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι οι κυβερνήσεις δεν είναι εμπορικές επιχειρήσεις, είναι εκλεγμένες από τον λαό για το συμφέρον του λαού, θα έλεγα ότι κάτι τέτοιο ίσως ισχύει για κάποιες αναπτυγμένες χώρες, αλλά σίγουρα δεν ισχύει για τις κυβερνήσεις τούτης της χώρας. Προς τι λοιπόν η παγκόσμια καμπάνια της εξαφάνισης του πραγματικού χρήματος; Προς τι τα εκατομμύρια δαπανών σε τηλεοπτικά σποτ υπέρ της χρήσης πλαστικού χρήματος; Μήπως πρόκειται για κάποιο κοινωνικό μήνυμα ή για παροχή προς τους πολίτες; Σίγουρα όχι!!! Θα πρέπει να ψάξουμε καλύτερα τα βαθύτερα κίνητρα.

Το πρώτο και προφανέστερο κίνητρο είναι το άμεσο κέρδος των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Ξέρετε, αυτών που δεν παράγουν τίποτα! Αυτών που βγάζουν χρήμα διαχειριζόμενα το χρήμα των άλλων. Και όταν λέμε άμεσο κέρδος εννοούμε την προμήθεια που λαμβάνουν από κάθε συναλλαγή, είτε πρόκειται για αγορά τυρόπιτας, είτε για αγορά αυτοκινήτου. Έτσι απλά, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα!!!
Το δεύτερο είναι ο έλεγχος των καταναλωτικών συνηθειών των πολιτών με στόχο τη μετέπειτα πώληση τέτοιων δεδομένων σε άλλες επιχειρήσεις ώστε οι τελευταίες να «στοχεύουν» τους καταναλωτές αποτελεσματικότερα.
Το τρίτο είναι η παρακολούθηση των πολιτών!!!
Με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και της φοροδιαφυγής, οι κυβερνήσεις προωθούν τη χρήση πλαστικού/ηλεκτρονικού χρήματος έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα παρακολούθησης όλων των συναλλαγών προκειμένου να εντοπίζουν τις παράνομες και ύποπτες. Βέβαια, στα κίνητρα παρακολούθησης συναλλαγών ουδέποτε αναφέρθηκε η πάταξη της παράνομης χρηματοδότησης των κομμάτων ή ο χρηματισμός στελεχών κυβερνήσεων. Να τονίσω ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ περισσότερα κρούσματα παράνομου πλουτισμού από ότι χρηματοδοτήσεις προς τρομοκρατικούς πυρήνες. Θυμίζω Κοσκωτά, Pampers, Siemens, Τσουκάτο, Τσοχατζόπουλο, Μανδέλη. Ακόμα και ο άμεμπτος Σόιμπλε παραδέχθηκε το 2000 ότι το κόμμα του χρηματοδοτήθηκε παράνομα από τον έμπορο όπλων κ. Σράιμπερ, κάτι που τον οδήγησε στην παραίτηση από την αρχηγία του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών. Το τέταρτο είναι η σταδιακά πλήρης κατάργηση του φυσικού χρήματος και η καθ’ ολοκληρία μετατροπή του σε απλές ηλεκτρονικές λογιστικές εγγραφές, στερώντας τη δυνατότητα από τους πολίτες να διαφυλάξουν τηνπεριουσία τους (έστω και σε σεντούκι ή στρώμα) και αφήνοντάς τους έκθετους σε οποιοδήποτε «κούρεμα» κριθεί  «απαραίτητο» για να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα. Επίσης, είναι γνωστό τοις πάσι ότι αν ζητήσουν ταυτόχρονα όλοι οι καταθέτες τα χρήματά τους από τα τραπεζικά ιδρύματα, δεν θα μπορέσουν να πάρουν ούτε το 1/10. Και αυτό διότι τα τραπεζικά ιδρύματα (διά νόμου) μπορούν να δανείζουν 10 φορές περισσότερα χρήματα  από αυτά που έχουν στο αποθεματικό τους. Δηλαδή, υπεραπλουστευμένα, το ψιλικαντζίδικο της γειτονίας μπορεί να πουλά και να βγάζει κέρδος από εκατό σοκολάτες, ενώ έχει μόνο δέκα στο ράφι του. Συνεπώς, η μετατροπή του χρήματος σε ηλεκτρονική εγγραφή διασφαλίζει το τραπεζικό σύστημα από τον κίνδυνο των μαζικών εκροών (Bank Run). Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ συνωμοσιολόγος, διερωτώμαι, τι είναι αυτό που θα εμποδίσει ένα απολυταρχικό καθεστώς, να εντοπίζει τις σεξουαλικές συνήθειες πολιτών και να «φακελώνει» τους αλλότριους; Τι είναι αυτό που θα το εμποδίσει από τη σύλληψη πολιτών που διαβάζουν αντικαθεστωτικές εφημερίδες ή που παρακολουθούν μη εγκεκριμένες ταινίες;
Και όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι δεν απαιτούνται όπλα για να «εκλεγεί» μια απολυταρχική «κυβέρνηση». Αρκεί η χειραγώγηση του κοινού που είναι απορροφημένο σε talent και reallity shows και μια essans από μυστικές υπηρεσίες…