Skip to content

Τελικά φτάσαμε!

Σε αυτό το μακρινό ταξίδι που εμφανίζεται καρέ-καρέ μέσα από το βλεφαρισμό των ματιών. Κοιτάζω στον καθρέφτη το είδωλο με αυτά τα ζευγάρια μάτια, το διακριτικό χαμόγελο και την αναπνοή  να είναι πιο βαριά και την καρδιά να χτυπάει δυνατά. Ρίχνοντας, λίγο νερό στο πρόσωπο και κατευθύνομαι προς την τελετή για να πάρω μέρος στην αποφοίτηση μετά από αυτά τα χρόνια που με έκαναν κομμάτι μιας μεγαλύτερης κοινωνίας. Μαθήματα, που έμαθα μέσα από τη ζωή , την διδαχή και τις βάσεις της ζωής από το μηδέν. Ξαφνικά, έφτασε η στιγμή που σφίγγει το χέρι του πρύτανη, χαμογελώντας για την επιτυχία μου και φεύγω στη σκοτεινή μεριά που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα για την τελική φωτογραφία.

Με την άκρη του ματιού, αντιλαμβάνομαι ένα φύλλο τράπουλας να βρίσκεται  πεσμένο κοντά σε μία σχισμή ανάμεσα στο παρκέ και το πρώτο σκαλί. Κοιτώντας το, αναρωτιέμαι ” σε αυτόν τον Ιερό χώρο δεν γίνεται να υπάρχουν σκουπίδια”, σκεπτόμενος αυτά πάω προς την μεριά του να το σηκώσω, σαστίζoντας για λίγο πάνω στον αναγραφόμενο άσσο μπαστούνι ο οποίος ήταν Καμένος στην δεξιά πάνω πλευρά του. Απορώ, ποιος μπορεί να τον άφησε κάτω, όμως αμέσως σηκώνω το κεφάλι , ακούγοντας ένα έντονο βουητό να διαπερνάει τα αυτιά και να ερεθίζει το εσωτερικό του τυμπάνου. Οι γονείς μου φωνάζουν και προσπαθώντας να διαβάσω τα χείλη τους,  απαντάω φωναχτά ότι δεν τους ακούω.

Το δωμάτιο, αρχίζει να μεγαλώνει φέρνοντας στο υποσυνείδητό μου το ψυχολογικό φαινόμενο της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και τα πρόσωπα των συμφοιτητών αρχίζουν να ξεθωριάζουν μαζί με τους συγγενείς που εξαφανίζονταν ένας -ένας  από το τοπίο της κοσμητείας. Παράλληλα, το στήθος αρχίζει να πονάει και αναπνοή  εμφανίζεται κάθε δευτερόλεπτο πιο βαριά σαν να με πνίγει η ατμόσφαιρα, σαν να υπάρχει έλλειψη οξυγόνου. Αρχίζω, να τραβάω με το δεξί χέρι με δύναμη τον τήβεννο, προσπαθώντας να σκίσω το διακριτικό μπλε, δίνοντας χώρο στη φωνή  να βγει και να φωνάξω “ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ”.

Παλεύοντας με τον τήβεννο, κάθε μάχη ήταν και ένα χτύπημα που με γονατίζει και με κάνει να παραδοθώ στο έλεος του. Κηλίδες αίματος, εμφανίζονται στο πάτωμα προερχόμενες από τα ρουθούνια που δεν μπορούν να σταματήσουν αιμορραγούν. Καταλαβαίνω, πως είναι η τελευταία μου παράσταση με τους γονείς μου δακρυσμένους να προσπαθούν να με αγγίξουν.

Το μοναδικό που περνάει από το μυαλό μου, ευχαριστήσω για όσα με δίδαξαν σχετικά με την αδικία της ζωής, το πώς είναι να μην έχεις την ευκαιρία να ζήσεις και όσα δεν πρόλαβα να τους μάθω για το αύριο. Το μάτι μου πέφτει κλείνοντας  έτσι την αυλαία της ζωής μου.

 Ελπίζω να τα πούμε σύντομα,

με εκτίμηση,

 το παιδί σας!

This Post Has 0 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Back To Top