Ο Σπουδαρχίδης και ο παρασιτισμός…(του Μιχαήλ Μεταξά)

Δεν χρειάζεται διάψευση ότι η κοινωνία είναι προβολή της οικογένειας. Ούτε μπορώ, αφού το πιστεύω. Η κοινωνία στο εύρος της είναι η εικόνα, η προβολή της εσωτερικής μας εικόνας.

Ο καθένας μας προβάλλει το εγώ του, τα θέλω του, τα πάθη και τα καταπιεσμένα όνειρα του σ’ αυτήν την διαθλασμένη και μερικές  φορές παραμορφωμένη εικόνα. Είμαστε η εικόνα μας. Η εικόνα των πιστεύω μας των ιδεωδών μας, των ιδεών και των ιδανικών μας. Οι ταράξεις μας είναι μέρος της εικόνας αυτής.

Πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, δεν συμβαδίζει η εσωτερική εικόνα με την εξωτερική. Κι ο λόγος είναι η υποκρισία και το ταλέντο που απ’ το σχολείο ήδη μεθοδεύεται. Αυτό το μεθοδευμένο απ’ την παιδεία και στο σχολείο καλλιεργούμενο ταλέντο γεννά τον σπουδαρχίδη και τον παρασιτούντα σε αυτό. Ο κόσμος είναι γεμάτος από τα είδη αυτά. Τα είδη και τα πλήθη του σπουδαρχίδη.

Ο σπουδαρχίδης κολυμπάει στα λασπόνερα της μετριότητας πιστεύοντας που είναι υγιεινά. Ισορροπεί σε βέβαια και ασφαλή ύψη. Αναμασάει τα φαιδρά και επουσιώδη αποφθέγματα, κατ’ άλλους τσιτάτα, νομίζοντας πως εκφράζει σοφίες πρωτοείπωτες. Επαναπαύεται στις σκωραμίδες της πολιτικής, των πολιτικών και του κάθε είδους αρχών κι αρχόντων(;).

Διαπιστώνει την μεγαλοσύνη του σε κάθε έξαρση της βλακείας και του συμπαντικού κρετινισμού. Εξάρει τα λυπηρά συμπεράσματα αποτυχημένων φιλοσοφιών, διατρανώνει την απολυτότητα της ασημαντότητας των άλλων και επιδεικνύει την ρηχότητά του. Ασχολείται με το τίποτα, το κενό, το μηδέν εμβαθύνοντας στο προσπελάσιμο και βατό, στο ανεπαρκές και φευγαλεό, στο άρρωστο και μολυσματικό αυτοϊκανοποιούμενος.

Ο σπουδαρχίδης ανοίγει τα κέρινα φτερά του ενάντια στον άνεμο κι’ αντάμα  με τον ήλιο. Δεν έχει επίγνωση, ούτε αυτοσυνειδησία. Δεν ντρέπεται, ούτε λυπάται. Γελάει νοιώθει ότι είναι κάποιος και ότι την σημαντικότητα του μπορεί να την μοιράζει σε όλους. Δεν προσποιείται αφού η τακτική του με τον ρόλο που η οποία ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΠΑΙΔΕΙΑ έχει την θεωρεί επαρκή.

Με άμειρο ύφος και ήθος ξεπουλάει σαν παράσιτο σε άλλους σπουδαρχίδες την ύστατη ικμάδα αξιοπρέπειας έχει. Δεν του φτάνει αυτό. Δεν ικανοποιείται η δουλικότητα του, η αμετροπρεπεία του. Ο σπουδαρχίδης είναι ο συνήθως ύποπτος για την θέση «του πατέρα, του δασκάλου, του πολίτη, του δημότη, του δημοτικού συμβούλου, το Δημάρχου, του βουλευτή, του Υπουργού, του Πρωθυπουργού, του ιερέα και κάθε ιερωμένου, του πνευματικού ανθρώπου, του αθλητή».

Μεταβιβάζει το ταλέντο του αυτό, κληρονομικά λες, στην επόμενη γενιά. Μεταγγίζει το αίμα του στους επιγόνους του μέσω του οκνηρού σπέρματός του, σε μήτρες στέρφες κι άρρωστες. Παρασιτεί με αγάπη και ζωντάνια και μηρυκάζει με γλυκύτητα μεταφέρει την ανικανότητα από παρέα σε ομήγυρη παρέα, από εργασία σε εργασία, από κοινωνική εκδήλωση σε έκφανση κάθε έκφανση της κοινωνίας. Ο παρασιτισμός του σπουδαρχίδη αλλά και τα παράσιτά γύρω απ’ τον ιδεώδη αυτό τύπο τον συνηθέστερο τύπο του τόπου μας του δήμου μας είναι μνημειώδης.

Η σύγχρονη Ελλάδα γέννημα-θρέμμα αυτού τον συναρπαστικού είδους, του δίποδου ζωικού βασιλείου.

Η φαρέτρα του είναι γεμάτη με βέλη δηλητηριώδη. Η ματαιοδοξία, η κενοδοξία, ο κομπασμός, η φιλαυτία, ημερολόγια, η φωτιά, η αχαριστία, η αφήλια, η μετριότητα, η απαξίωση, ο αυτοθαυμασμός.

Ο σπουδαρχίδης ερευνά με δέος και θρησκευτική προσήλωση το σκουπίδι. Συναναστρέφεται με όρνεα που κρώζουν δειλά πάνω απ’ το κεφάλι του λέοντα. Αδυνατεί να πιστεί, να αποδειχθεί, να μεριμνήσει, να πράξει το δυνατό, το πιεστικό, το αποδεκτό, το αμέριμνο και το πρακτέο. Σφυρίζει αδιάφορα στο θάνατο που τον περιστοιχίζει. Συνεισφέρει και ενδυναμώνει θάλεγα στο κακό, στο βάρβαρο στο σκότος. Είναι σκοταδιστής, βιώνει τον τεχνολογικό μεσαίωνα με πάθος εξαγιασμένο από το ακατανόητο γι’ αυτόν διαδίκτυο. Είναι μοιρολάτης και χαύνος δεισιδαίμων και χειρολάγνος είναι ο πλεονασμός η πλειονότητα και πλειοψηφία.

Ο σπουδαρχίδης παρασιτεί σε άλλους, όλοι μαζί παρασιτούν στην κοινωνία, και η ανώφελη κοινωνία στη φύση.