στο βάθος του διαδρόμου “ίσκιοι μας τριγυρίζουν και φαντάσματα”…του Κ. Αλεξίου

Στον θλιβερό χώρο του ψυχιατρείου, ο φωτογράφος καλείται να αποκαλύψει τα δάκρυα που πότισαν τους τοίχους του, τις πνοές που βασίλεψαν σε κάθε ανάσα, τα συναισθήματα που θάφτηκαν στους απέραντους διαδρόμους, τα βογγητά που πνίγηκαν στα σιδερένια του κρεβάτια. Καλείται να ανασυνθέσει τη μελαγχολία των κενών πια χώρων του και να ξεμπλέξει τον γόρδιο της ανθρώπινης αγωνίας.

Ο φωτογράφος σαν μηχανικός αφηγητής δεν πρέπει να τρομάξει τις ψυχές που κρυφακούν τα βήματά του και τον ξερό ήχο του φωτοφράκτη, αλλά θα πρέπει με σεβασμό και βλέμμα οδύνης να αγγίξει κάθε εικόνα που σκοπεύει.

Γιατί ο ήχος του φωτοφάκτη άλλοτε ακούγεται σαν χορόδραμα ουρλιαχτών και τρελών γέλιων, και άλλοτε σαν μεσαιωνικός ψαλμός που ψάλλετε την ύστατη στιγμή που οδηγούν τον μελλοθάνατο στην αγχόνη.

Τότε και μόνο τότε θα έχει το δικαίωμα να αυτομαστιγωθεί και να συντροφεύσει, ίσως, ίσος προς ίσον τα φαντάσματα που η κατάρα το θέλησε να κατοικούν.

Σε αυτήν την καταθλιπτική σιωπή του ψυχιατρείου, θα διαπιστώσει πώς ο χρόνος δεν έχει μορφή και οι τοίχοι θα αδράξουν την ευκαιρία να αφηγηθούν την ιστορία τους και κάθε εικόνα τους θα γίνει ποίηση που ανακαλεί τα δαιμονικά φτερουγίσματα των ψύχων εκείνων που τυραννίστηκαν όσο ήταν ενσαρκωμένες.

Και ενώ θα είναι θεατής, ή νομίζει πως είναι, μαζί του γινόμαστε οι ήρωες μιας τραγωδίας, που η μελαγχολία και η τρέλα μας παρασέρνουν στα σκοτεινά τους μονοδρόμια να μας προσφέρουν τον μανδραγόρα τους και τους λωτούς της λήθης.