Νέα-Πολιτισμός

Το Βερολίνο είναι γεμάτο από ιστορία αλλά και αντιθέσεις και αυτό είναι φανερό αμέσως στον επισκέπτη του.
Μπορεί κανείς να ανιχνεύσει όλα τα περάσματα και τις ιστορικές αλλαγές μιας και οι κάτοικοί του αγαπούν την ιστορία τους και διατηρούν όσο περισσότερη μπορούν με μνημεία και ιστορικά κτήρια.

Canto Ostinato που σημαίνει «επίμονο τραγούδι», είναι το όνομα που έδωσε στην σύνθεσή του ο Ολλανδός συνθέτης Simeon ten Holt. Η σύνθεση γράφτηκε μεταξύ 1973 και 1979 όπου πραγματοποιήθηκε και η πρώτη του εκτέλεση. Η ιδιαιτερότητα του κομματιού έγκειται στο ότι ο εκτελεστής ή μάλλον οι εκτελεστές έχουν μεγάλη ελευθερία στον τρόπο που θα το εκτελέσουν.

Η Ιουλία Περσάκη γόνος της οικογένειας Σκαραμαγκά γεννήθηκε το 1895 στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της. Στα 15 της χρόνια παντρεύτηκε και ακολούθησε τον άντρα της στο Παρίσι όπου εργάζονταν ως χρηματιστής. Εκεί σπούδασε νεοελληνική λογοτεχνία στην Σορβόννης με καθηγητή τον Hubert Pernot αποκτώντας παιδεία ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Οι ποιητές δεν γερνούν ποτέ, είναι σαν να έχουν γεννηθεί γέροι. Όταν το σώμα και η μορφή τους γερνάει, τότε καταφεύγουν στην Τέχνη της Ποίησης για λύτρωση. Τα λόγια του Καβάφη, στο ποίημα του ‘’Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου, ποιητού εν Kομμαγηνή 595 μ.X.’’, φανερώνουν κάτι τραγικό για την φύση του χρόνου και ‘’σαν να είναι η ελεγεία του χρόνου γενετική στιγμή της ποιητικής εκδοχής.’’ Δεν υπάρχει πιο τυπική ποιητική αφετηρία που να δηλώνει καλύτερα το ‘’άδειασμα’’ του Είναι του ποιητή από ‘’νόημα’’ και την ψυχική κρίση που προετοιμάζει την ποιητική λύση. Συνήθως, οι άνθρωποι λίγο-πολύ ξεχνάνε, όμως, ο ποιητής δεν ξεχνάει ποτέ γιατί είναι κομμένος από την ζωή.

Η ελευθερία δεν είναι αυτονόητη προϋπόθεση της ύπαρξης του ανθρώπου, αλλά καθήκον καθημερινής επιδίωξης που με αγαθότητα υπηρετείται. Και υπηρετείται σε κάθε εκδήλωση και σε κάθε έκφανση του πνεύματος και της ζωής. Χωρίς αρνητικό ή θετικό πρόσημο, υπακούει στον μύχιο εκείνο δαίμονα που μας καλεί να ισορροπήσουμε με αρετή και τόλμη την σκέψη με την πράξη στον ζυγό της ύπαρξής μας.

Κάποτε στα νιάτα μου (την δεκαετία του 1960, τότε που πετάγαμε ακόμη σε ρομαντικά σύννεφα με τη ‘συννεφούλα’ του Διονύση), ένα ‘κείμενο’ μπορούσε να αποθηκευτεί (αναλογικά τότε, μηχανικά-ηλεκτρικά) σε ένα βιβλίο, ένα τετράδιο, ένα δίσκο βινυλίου, μια κασέτα μαγνητοφώνου, σε φιλμ ή βιντεοκασέτες για ταινίες ή ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Για μεγαλύτερο όγκο πληροφοριών υπήρχαν οι βιβλιοθήκες ή οι μεγάλες δισκοθήκες.