Solitario avis…της Σοφίας Ορολογά

Όσο υπάρχουν ποιητές
Τα πουλιά θα πετούν
Και τα δέντρα θ’ ανθίζουν
Δε θα μπορούν ανίερα χέρια
Να σταματήσουν την άνοιξη
Να εξαφανίσουν τα πράσινα σημάδια
Αυτούς πού πιστεύουν ακόμα
Πώς είναι τ’ όνειρο δυνατό.*

Είτε ενδημικά και αποδημητικά, είτε άγρια, ωδικά, μιμητικά, πολύχρωμα, παραδείσια, η φωτογράφιση πουλιών δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Απαιτεί ιώβεια υπομονή, γνώση και καρτέρι στα σημεία που συχνάζουν, απαιτεί αστραπιαία ετοιμότητα και όταν εμφανιστούν ταχείς και αθόρυβους χειρισμούς για να «αιχμαλωτίσεις» τη σαγήνη του φτεροκοπήματος, την αρμόνια του πετάγματος, την ομορφιά της άγριας φύσης, και της ελευθερίας από τα δεσμά της βαρύτητας.

Η Σοφία Ωρολογά επανέρχεται με μια συλλογή φωτογραφιών πουλιών που τον τελευταίο καιρό έχει «συλλάβει με τις ξόβεργες» του φωτογραφικού της φακού. Και γνωρίζει πολύ καλά πως με «τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, (όμως) δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;»**. Η αλήθεια είναι πως στην Σοφία της έχει δοθεί το ταλέντο να απαθανατίζει στα μοντέλα της, τα πουλιά, την κάθε λεπτομέρεια από το αστραφτερό αεικίνητο μάτι τους μέχρι την παραμικρή απόχρωση στα πούπουλά τους.

Είτε σε ένα κλαδί ανθισμένο, σε μια λίμνη ή στην θάλασσα, μέσα στα χιόνια να παλεύουν να βρουν λίγη τροφή ή να σκαλίζουν στο έδαφος να κρυφτούν ή να βρουν κανένα ψίχουλο ή σπόροι. Όπου και αν βρίσκονται όμως, η Σοφίας ακούραστα υμνεί την ομορφιά τους είναι για αυτήν πηγή έμπνευσης ίσως μέρος της ψυχής της.

Θα παρατηρήσουμε στο λεύκωμα αυτό ότι είναι ένα κυνήγι αδιάκοπο και αμείωτο σε κάθε εποχή. Θα δούμε πουλιά στο χιόνι ή στην ανθισμένη άνοιξη ή ακόμα και στο κατακαλόκαιρο, στον ουρανό στη λίμνη στην πόλη.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως «το πουλί δεν κελαηδάει επειδή έχει μια απάντηση, κελαηδάει επειδή έχει ένα τραγούδι», έτσι και η Σοφία δεν φωτογραφίζει επειδή της αρέσει η φωτογραφία, αλλά φωτογραφίζει επειδή έχει ακλόνητο πάθος για ζωή και ελευθερία μια φευγαλέα αποδημία στο άγνωστο.

Όσο δε για τα μοντέλα της, τι να πεις; Μοιάζει να ακολουθούν πειθήνια τις οδηγίες της και να στρέφουν στον φακό πάντα τον καλύτερο εαυτό τους, ποζάροντας με σκέρτσο και καμάρι κάθε φορά. Δίνουν την εντύπωση ότι φωτογραφίζονται χωρίς βιάση, υπακούοντας με υπομονή στις προσταγές της φωτογράφου γυρίζοντας προς το φως και την αθανασία. Πουλιά διάφορα της ελληνικής πανίδας, διαφόρων μεγεθών, από το μικρό φτενό πουλάκι που θα χωρέσει με ευκολία στην πιο μικρή παλάμη, μέχρι μεγάλα πουλιά που ξεδιπλώνουν τα φτερά τους με χάρη και κρύβουν τον Ήλιο.

Το solitario avis μας γνωστοποιεί μια άλλη μια πλευρά του ταλέντου της, που δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε επιπόλαιη ούτε σπάταλη αφού με οικονομία αποδίδει τον ουράνιο κόσμο των πτηνών με την ατελεύτητη ποικιλία χρωμάτων και μορφών.

Κλείνοντας, αυτό που έχουμε να πούμε τοποθετώντας τον εαυτό μας ως θεατή στο σύμπαν της σιωπηλής συνομιλίας φακού και μοντέλου είναι η ακόλουθη παράφραση του moto:

Όσο υπάρχουν φωτογράφοι
Τα μοναχικά πουλιά θα κελαηδούν
Και τα δέντρα θ’ ανθίζουν
Δεν θα μπορούν ανίερα μάτια
να σπιλώσουν την άνοιξη
να σωπάσουν το εκστατικό τραγούδι τους
γιατί εκείνο το πουλί, που στα στήθια όλων μας υπάρχει,
σαν το κύκνο στο θρηνητικό του άσμα
θα αποχαιρετήσει τα εγκόσμια κι αυτούς
που άκριτα πιστεύουν
πώς τ’ όνειρο δεν είναι Δυνατό!

……………………………….

* Τάκης Βαρβιτσιώτης, Δέκα ποιήματα τη οργής και του χρέους
** Οδυσσέας Ελύτης