micro-antikeimena…του Μιχάλη Μεταξά

Αυτό το παραμύθι δεν ξεκινάει όπως όλα. Ξεκινάει από τα μικρά και ανούσια -αν υπάρχουν τέτοια στο κόσμο μας- και καταλήγει στο χάος.

Αλήθεια πόσοι πιστεύουν ότι το φτεροκόπημα μιας πεταλούδας στη Βραζιλία, μπορεί να προκαλέσει έναν τυφώνα στο Τέξας ή στο Πεκίνο; Πόσοι είναι παρόντες με ένα παράλληλο Εγώ σε ένα τοπικό Σύμπαν που η αιτιοκρατία δεν ισχύει ούτε οι Νόμοι της φύσης. Αλήθεια πόσοι από μας σπαταλούν χρόνο για ένα παραμύθι χωρίς πλοκή μα εξίσου δυστοπικό και άρρητα ουτοπικό; Πόσοι μπορούν να εμπεδώσουν το ακατάληπτο ή να φυγαδευτούν στο ακατανόητο από το σημείο εκείνο που η επιστροφή είναι άγνωστη μα εκ των προτέρων βέβαιη;
Αυτό το παραμύθι δεν ξεκινάει νοσταλγικά. Τελειώνει όμως με μία και βεβαιότητα ότι τα αντικείμενα παράγουν χώρο και χρόνο και διεμβολίζουν τις αισθήσεις με απόλυτη ενιστική σχέση.

Η ουσία των πραγμάτων, των αντι-κειμένων δεν προσβάλλει την λογική γιατί η λογική έχει άπειρες εκφάνσεις, παρότι μία, ούτε προβλέπει το παρόν, αφού δεν προσβλέπει παρά σε διαρκώς μεταβαλλόμενες έννοιες. Δεν υπηρετεί την αναρχία της σκέψης, γιατί και η σκέψη ρέει ακατάπαυστα, ούτε παραδίδει τις Αρχές της αφού η μόνη αρχή που το διατρέχει είναι το τέλος, η περατότητα της αστάθειας, η διαπερατότητα της απόκλισης και το μεγαλείο των κοσμικών δομών.

Αντί λοιπόν για κείμενα τα αντι-κείμενα προβάλλουν την εικόνα τους στην υπερβατική τους διάσταση, μία εικόνα καθημερινότητας όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από την πλάνη της νόησης, που το άδηλο είναι αμίμητο σπλάγχνο της γνώσης και η γνώση αποκύημα της ονειροφαντασίας και του πειράματος.