Πολίτες “ιδιωτικής Ετικέτας”….(του Νίκου Σίμου)

Το ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις είναι σαφές. Η διάρκεια της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης όμως είναι τέτοια που πλέον τείνει να γίνει καθημερινότητα, συνήθεια!
Οι συνεχείς εναλλαγές –ως επί το πλείστον προς το χειρότερο- έχουν πάψει να μας εκπλήσσουν και να μας συνταράσσουν, θαρρείς και είμαστε μουδιασμένοι ή έχουμε αποκτήσει ανοσία στις «επιθέσεις».
Εξαιτίας της κρίσης έχουν αναδειχθεί οι ισχυρές δυνάμεις του κοινωνικού ιστού με το θεσμό της οικογένειας να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ δεν είναι λίγα τα κοινωνικά δίκτυα στήριξης των ευπαθών ομάδων. Άλλωστε, οι ισχυροί δεσμοί της οικογένειας ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικό της κουλτούρας μας.
Παρόλο όμως που οι δράσεις αλληλεγγύης είναι τόσο έντονες, όσο και ουσιαστικές, παρατηρούνται καθημερινά κινήσεις, αντιδράσεις που είναι τουλάχιστον αντιφατικές και κάθε άλλο παρά συνοχή δείχνουν.
Πόσο περίεργη άραγε είναι η επιμονή των καταναλωτών στα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας καταστημάτων ξένων συμφερόντων, τη στιγμή μάλιστα που πολλά από αυτά έχουν ανακληθεί από τον ΕΦΕΤ λόγω ακαταλληλότητας; Πόσο περίεργη η στήριξη ξένων συμφερόντων τη στιγμή που κάθε ευρώ που μένει στην Ελληνική οικονομία μετρά;
Πόσο πιο περίεργο είναι όμως όταν στις, γνωστές πλέον, περιόδους πανικού που γίνονται έφοδοι στα ράφια των super market, οι καταναλωτές αδειάζουν πρώτα τα εισαγωγής εξ Ιταλίας, και κατά συνέπεια ακριβότερα, ζυμαρικά; Σε κάνει να διερωτάσαι τελικά ποιος είναι πραγματικά ο λόγος που κάποιος μπορεί να προτιμήσει τα αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα συγκεκριμένης εταιρίας, όταν στους χώρους στάθμευσής της αντικρίζεις πολυτελή αυτοκίνητα αξίας αρκετών χιλιάδων ευρώ.
Πόσο αντιφατική είναι η αγορά προϊόντων από εταιρίες που είναι κοινό μυστικό ότι εφαρμόζουν τακτικές φοροαποφυγής μέσω εταιριών off shore και που είναι επίσης γνωστή η εφήμερη διάρκεια ζωής των προϊόντων τους αλλά και η επικινδυνότητα των υλικών κατασκευής τους;
Υπάρχει άραγε καταναλωτική συνείδηση; Έχουμε συνειδητοποιήσει τη δύναμή μας ως καταναλωτές ή κυριευόμαστε από το αίσθημα του ωχαδερφισμού, της βόλεψής μας και της πλασματικής αίσθησης ότι εξοικονομούμε χρήματα ως έξυπνοι καταναλωτές;
«Η φθήνια τρώει τον παρά», έλεγαν οι παλαιοί και μάλιστα το έλεγαν σε περιόδους μεγαλύτερης ανέχειας από αυτή που εμείς ζούμε σήμερα.
Η στήριξη της Ελληνικής αγοράς, τοπικής και ευρύτερης, η στήριξη Ελληνικών επιχειρήσεων που σέβονται τόσο τον καταναλωτή όσο και τους εργαζόμενούς τους είναι ένα από τα λίγα όπλα που μας έχουν απομείνει και αυτό το αφήνουμε ανεκμετάλλευτο στο βωμό της εξοικονόμησης ολίγων ευρώ, που όμως σύντομα εξανεμίζονται λόγω της κακής ποιότητας των προϊόντων.
Ο Έλληνας πάσχει από το σύνδρομο βραχείας μνήμης. Το είχε πει άλλωστε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όταν αναφερόταν στο Σκοπιανό ζήτημα.
Ο Έλληνας ξεχνά αυτούς που τον εξαπάτησαν, που τον εξευτέλισαν και συνεχίζει να πιστεύει πως ότι γυαλίζει είναι χρυσός… Εύκολα θα ξεχάσει τα ελαττωματικά «προϊόντα» του παρελθόντος. Εύκολα θα ξεχάσει τις φρούδες υποσχέσεις.
Έχει μνήμη χρυσόψαρου. Έχει τόση μυωπία ώστε βλέπει πάντα το δέντρο και ποτέ το δάσος.
Θα μου πείτε βέβαια, τι σχέση έχουν τα επικίνδυνα τρόφιμα με τις φρούδες υποσχέσεις; Κι όμως, έχουν. Καμία συμπεριφορά, νοοτροπία, ιδιοσυγκρασία δεν είναι ανεξάρτητη, αυτόνομη. Όλα υποδηλώνουν τον πολιτισμό μας, την κουλτούρα μας, τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης.
Ένας λαός που αρκείται στο να αγοράσει ένα κιλό φέτα 50 λεπτά φθηνότερα μη λογαριάζοντας το γενικότερο συμφέρον, ένας λαός που αρκείται στην υπόσχεση μιας μικροέκπτωσης, ενός μικροεπιδόματος, ένας λαός που προτάσσει το ΕΓΩ μπροστά από το ΕΜΕΙΣ είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθεί.
Και αυτό το ξέρουν οι άλλοι καλά, πολύ καλά!