Σε αυτό το φωτογραφικό λεύκωμα 11 διαφορετικοί φωτογράφοι αποτυπώνουν στον φακό αυτό που βλέπει η ψυχή τους.
Αυτοί αποτυπώνουν και εμείς τυπώνουμε για να φτάσουν στα χέρια του αναγνώστη οι χιλιάδες λέξεις που αποτυπώνονται μέσα από αυτές τις δημιουργίες.
Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος της ακτογραμμής και το πλήθος των νησιών και νησίδων, που αποτελούν το Αιγαίο Αρχιπέλαγος καθίσταται απολύτως σαφές το ερώτημα πώς και αν η Ελληνική Πολιτεία εκμεταλλεύεται τον φυσικό πλούτο που τόσο άπλετα η φύση της κληροδότησε; Το Δίκαιο της Θάλασσας, οι Συνθήκες και οι Κανονισμοί που το διέπουν επιτρέπουν και σε ποιο βωμό, λόγω της εγγύτητας με την γείτονα, τέτοιου είδους επενδύσεις;
Το πρόγραμμα των δράσεων του φωτογραφικού του ομίλου Πρίσμα μέχρι τον Δεκέμβριο του 2017, έχουν ως εξής:
Το ΑΘΛ.Ε.ΠΟΛΙ.Σ. προβαίνει στην έκδοση και παρουσίαση έργων νέων και ταλαντούχων δημιουργών με στόχο τη γνωστοποίηση και ανάδειξη στο ευρύτερο κοινό του έργου τους μέσω της εκδοτικής του ομάδας Πέντανδρον.
«Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πώς, γιατί κι από πού- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική».
Ο αδερφός του συγγραφέα Αλ. Π. Τσέχοφ του έγραφε, στις 4 Απριλίου 1892: «…Έρχονται στη μνήμη μου τα λόγια του διηγήματός σου, εκεί που ο Ιωνάς λέει στη φοράδα: «Τώρα, ας πούμε ότι είχες ένα πουλαράκι και ξαφνικά πέθανε, κι εσύ είσαι η αγαπημένη του μητέρα… Δεν είναι πραγματικά λυπηρό;…» Εγώ βέβαια το παραμορφώνω, όμως σ’ αυτό το μέρος του διηγήματός σου είσαι αθάνατος».
Ο Λ. Ν. Τολστόι συμπεριέλαβε τον «Καημό» στον κατάλογο των καλύτερων διηγημάτων του Τσέχοφ.
Αυτό συνέβηκε στα 1870 την επομένη του Άι-Νικόλα του χειμωνιάτικου. Η ενορία γιόρταζε κι ο προύχοντας Βασίλη Αντρέιτς Μπρεχουνόβ, έμπορος δεύτερης τάξης, δε μπορούσε να λείψει. Βπρεπε να πάει στην εκκλησία γιατί ητανε επίτροπος κι έπρεπε σπίτι του να δεχτεί και να περιποιηθεί τους συγγενείς και τους φίλους που θα έρχονταν. Όμως όταν πια κι οι τελευταίοι μουσαφιραίοι, έφυγαν…
Στους τοίχους της μεγάλης άδειας σάλας, τα πρόσωπα της ταπετσαρίας, ακαθόριστα σαν σκιές, χλόμιαζαν ανάμεσα στα παιχνίδια τους, με μία χάρη που έσβηνε. Όπως εκείνα, τα διάφορα αγαλματάκια, επάνω σε μικρές κολόνες, τα παλιά σαξ μέσα στις βιτρίνες μιλούσαν για πράγματα που πέρασαν. Σ’ ένα βάθρο γαρνιρισμένο με πολύτιμους μπρούντζους το άγαλμα κάποιας βασιλοπούλας μεταμφιεσμένης σε Αρτέμιδα, ξέφευγε από τις βασανιστικές πτυχές του,
Από τη στιγμή που Νορβηγικό πανεπιστήμιο σε μακροχρόνια έρευνα του κατόρθωσε και δημιούργησε κλίμακα εθισμού στα social media σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Αναντίρρητα η εξέλιξη της τεχνολογίας με αλματώδη ρυθμό είναι σίγουρο πως πέρα απ τα όποια θετικά θα επέρχοντο αυτομάτως και αρνητικά στοιχεία που με τη λάθος χρήση κι (υπέρ)εκτίμηση μας πολύ πιθανό να οδηγηθούμε στο λάθος μονοπάτι.
Έμαθε να ξυπνάει με ένα αναπάντητο γιατί … με ένα βιαστικό πρωινό, με ένα κουρδισμένο φιλί στο μάγουλο στην Μητέρα στον Πατέρα και ένα σφίξιμο στην καρδιά για τις ώρες μετά της εκτέλεσης του μαθητικού καθήκοντος. Κάθε μέρα την ίδια ώρα, μετρούσε τις γουλιές τα λεπτά και το τελευταίο βλέμμα πίσω από τα κάγκελα.
Άραγε, θα τα κατάφερνε και σήμερα;