Λογοτεχνία

Σκοπός του Κνουτ Χάμσουν ήταν να αποδώσει «τις σχεδόν ανεπαίσθητες δονήσεις της ψυχής… τις περιπλανήσεις της σκέψης και τον συναισθήματος μέσα στο κενό… τα ανεξιχνίαστα ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς, τις παράδοξες δραστηριότητες των νεύρων, το ψιθύρισμα του αίματος, την προσευχή των οστών, όλη τη ασυνείδητη ζωή της ψυχής». Ο μύθος αυτού του τύπου ανθρώπου φτάνει στο αποκορύφωμά του στις λυρικομουσικές σελίδες του έργου του «Παν» (Pan, 1894) όπου άνθρωποι, φύση, αισθήματα, ένστικτο και ζωή πρωτόγονη αναδύονται από το αρχαίο πανθεϊστικό και γεμάτο μυστικοπάθεια φως..

Η Αμοργός, είναι ο ποιητικός χωροχρόνος, στον οποίο συναντάμε την παράδοση της επικής εποχής του Ομήρου ως τις παραλογές των δημοτικών τραγουδιών, τις ρίζες του ρεμπέτικου έως τις αρχές του υπερρεαλισμού αλλά και τον διανθισμένος με βιογραφικά στοιχεία του ποιητή παραμυθένιο τόπο.

Ήτανε Φεβρουάριος του 1917. Οι Μεγάλοι Δούκες και τα ζωηρά μέλη της Δούμας σχολίαζαν τα γεγονότα μεσ’ τ’ αρχοτικά τους νυχθημερόν. Μιλούσανε πια στα φανερά για την εκθρόνιση του Τσάρου, Νικολάου Β΄, που ήθελε σώνει και αλά να κλείσει ειρήνη με τους Γερμανούς. Σκόπευαν μάλιστα ν’ ανακηρύξουν κάποιον άλλο Ρομανόφ, για να συνεχίσει τον πόλεμο.
Του κάκου η Τσαρίνα…

Ο Καβάφης σήμερα στέκει διαχρονικός, παγκόσμιος στο ποιητικό στερέωμα και λοξοκοιτάει με βλέμμα γεμάτο απορία και ίσως αλαζονεία τους μελετητές και τους αναγνώστες του. Τους μελετητές όχι μόνο των 154 ποιημάτων, που εκείνος έκρινε με αυστηρότητα να μας κληροδοτήσει αλλά και των πεζών και των αποκηρυγμένων του.

Η νέα ποιητική συλλογή του Καλύμνιου ποιητή Σακελλάρη Καμπούρη «Ρόδο μου άλικο». Μας ταξιδεύει με τους στίχους του σε κυμματισμούς συναισθημάτων, 

Της Μοναξιάς τα Επινίκια λοιπόν:

Της μοναξιάς τα επινίκια λογίζονται σαν ήττα/Όσο κι αν θέλεις να γελάς στο πνίγει η ψυχή σου…

Η Κωνσταντία Φαγαδάκη μας καθιστά συνεργούς της στο σκέπτεσθαι και στο αισθάνεσθαι. Μοιράζεται με το αναγνωστικό της κοινό τις εικόνες και τα χρώματα που ξεπηδούν από τη σκέψη της, από τη γραφίδα της. «Ανάμεσα σε πευκοβελόνες σε λευκές κλίνες και φιδίσιους δρόμους σε μικρές θάλασσες και εμπόλεμες λωρίδες

Ο δημιουργός των Ερημιών του Έρωτα αναδεικνύει την φλογερή παιδικότητα με τη δαιμόνια παραδοξότητα κάθε παραστρατημένης ψυχής που υπήρξε, αναζητεί στα δάκρυα που έχυσε την εξάντληση ανάμεσα στη σκόνη και το χιόνι. Απόκληρος της νύχτας του τελευταίου αιώνα κατέγραψε το χτυποκάρδι της σαρκικής επαφής με θλίψη ατελεύτητη και στις ερημιές του έρωτα έκλαψε περισσότερο απ’ όλα τα παιδιά του κόσμου παραδίδοντας στο κόσμο τη αγωνία και την απελπισία.

Με την αλληγορική ερμηνεία του, το ποίημα δεν εξιστορεί μια πραγματική σαρκική αγάπη, μια αγάπη που, είτε αργότερα εξελήφθη σαν να εξεικονίζει κάποια υψηλότερη ιδέα (ιστορική και γραμματολογική ερμηνεία), είτε απ' την αρχή υπήρξε τύπος υψηλότερης πραγματικότητας (τυπολογική ερμηνεία), αλλά…