Ο αδερφός του συγγραφέα Αλ. Π. Τσέχοφ του έγραφε, στις 4 Απριλίου 1892: «…Έρχονται στη μνήμη μου τα λόγια του διηγήματός σου, εκεί που ο Ιωνάς λέει στη φοράδα: «Τώρα, ας πούμε ότι είχες ένα πουλαράκι και ξαφνικά πέθανε, κι εσύ είσαι η αγαπημένη του μητέρα… Δεν είναι πραγματικά λυπηρό;…» Εγώ βέβαια το παραμορφώνω, όμως σ’ αυτό το μέρος του διηγήματός σου είσαι αθάνατος».
Ο Λ. Ν. Τολστόι συμπεριέλαβε τον «Καημό» στον κατάλογο των καλύτερων διηγημάτων του Τσέχοφ.
Αυτό συνέβηκε στα 1870 την επομένη του Άι-Νικόλα του χειμωνιάτικου. Η ενορία γιόρταζε κι ο προύχοντας Βασίλη Αντρέιτς Μπρεχουνόβ, έμπορος δεύτερης τάξης, δε μπορούσε να λείψει. Βπρεπε να πάει στην εκκλησία γιατί ητανε επίτροπος κι έπρεπε σπίτι του να δεχτεί και να περιποιηθεί τους συγγενείς και τους φίλους που θα έρχονταν. Όμως όταν πια κι οι τελευταίοι μουσαφιραίοι, έφυγαν…
Στους τοίχους της μεγάλης άδειας σάλας, τα πρόσωπα της ταπετσαρίας, ακαθόριστα σαν σκιές, χλόμιαζαν ανάμεσα στα παιχνίδια τους, με μία χάρη που έσβηνε. Όπως εκείνα, τα διάφορα αγαλματάκια, επάνω σε μικρές κολόνες, τα παλιά σαξ μέσα στις βιτρίνες μιλούσαν για πράγματα που πέρασαν. Σ’ ένα βάθρο γαρνιρισμένο με πολύτιμους μπρούντζους το άγαλμα κάποιας βασιλοπούλας μεταμφιεσμένης σε Αρτέμιδα, ξέφευγε από τις βασανιστικές πτυχές του,
Ο Απόστολος Μαμμέλης έγραφε για τα σονέτα του:
Για το σκαρί και την αρματωσιά των σονέττων και των σημειώσεων, πήρα το υλικό απ’ τη φύση και την αλήθεια, ακολουθώντας τον παλιό μου δρόμο με την παντοτεινή πίστη πως αυτός είναι ο ίσιος. Και τράβηξα μακρυά απ’ την πεζότητα, τον πολυξερισμό και τη διδαχή.
Σκοπός του Κνουτ Χάμσουν ήταν να αποδώσει «τις σχεδόν ανεπαίσθητες δονήσεις της ψυχής… τις περιπλανήσεις της σκέψης και τον συναισθήματος μέσα στο κενό… τα ανεξιχνίαστα ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς, τις παράδοξες δραστηριότητες των νεύρων, το ψιθύρισμα του αίματος, την προσευχή των οστών, όλη τη ασυνείδητη ζωή της ψυχής». Ο μύθος αυτού του τύπου ανθρώπου φτάνει στο αποκορύφωμά του στις λυρικομουσικές σελίδες του έργου του «Παν» (Pan, 1894) όπου άνθρωποι, φύση, αισθήματα, ένστικτο και ζωή πρωτόγονη αναδύονται από το αρχαίο πανθεϊστικό και γεμάτο μυστικοπάθεια φως..
Η Αμοργός, είναι ο ποιητικός χωροχρόνος, στον οποίο συναντάμε την παράδοση της επικής εποχής του Ομήρου ως τις παραλογές των δημοτικών τραγουδιών, τις ρίζες του ρεμπέτικου έως τις αρχές του υπερρεαλισμού αλλά και τον διανθισμένος με βιογραφικά στοιχεία του ποιητή παραμυθένιο τόπο.
Ήτανε Φεβρουάριος του 1917. Οι Μεγάλοι Δούκες και τα ζωηρά μέλη της Δούμας σχολίαζαν τα γεγονότα μεσ’ τ’ αρχοτικά τους νυχθημερόν. Μιλούσανε πια στα φανερά για την εκθρόνιση του Τσάρου, Νικολάου Β΄, που ήθελε σώνει και αλά να κλείσει ειρήνη με τους Γερμανούς. Σκόπευαν μάλιστα ν’ ανακηρύξουν κάποιον άλλο Ρομανόφ, για να συνεχίσει τον πόλεμο.
Του κάκου η Τσαρίνα…
Ο Καβάφης σήμερα στέκει διαχρονικός, παγκόσμιος στο ποιητικό στερέωμα και λοξοκοιτάει με βλέμμα γεμάτο απορία και ίσως αλαζονεία τους μελετητές και τους αναγνώστες του. Τους μελετητές όχι μόνο των 154 ποιημάτων, που εκείνος έκρινε με αυστηρότητα να μας κληροδοτήσει αλλά και των πεζών και των αποκηρυγμένων του.
Η νέα ποιητική συλλογή του Καλύμνιου ποιητή Σακελλάρη Καμπούρη «Ρόδο μου άλικο». Μας ταξιδεύει με τους στίχους του σε κυμματισμούς συναισθημάτων,
Της Μοναξιάς τα Επινίκια λοιπόν:
Της μοναξιάς τα επινίκια λογίζονται σαν ήττα/Όσο κι αν θέλεις να γελάς στο πνίγει η ψυχή σου…