Το 2016 κυκλοφόρησε η ταινία οι «Γάτες της Κωνσταντινούπολης». Δημιουργός αυτής ήταν η Τσεϊντά Τορούν, Τουρκάλα σκηνοθέτης η οποία μέσα από ένα πολύ δημιουργικό σενάριο κατάφερε να δώσει μια έξυπνη και συνάμα τρυφερή ταινία αφού μέσα από τον κινηματογραφικό της φακό τόλμησε να προσεγγίσει την καθημερινότητα αυτής της μεγαλούπολης ταξιδεύοντάς μας στον αφανή τετράποδο κόσμο της πόλης.
Ήταν μια σπουδαία εφεύρεση που εξασφάλιζε την αναμετάδοση οπτικών σημάτων με φωτιές, σε μικρές σχετικά αποστάσεις. Με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς από δύο πεντάδες μεγάλων πυρσών, μπορούσαν να αναπαραστήσουν όλα τα γράμματα του αλφαβήτου και να μεταδώσουν έτσι κωδικοποιημένο ένα ολόκληρο κείμενο.
Άλλη μια επιλογή φοιτητών για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τελείωσε, κάποιοι χάρηκαν περισσότερο, αλλά κάποιοι άλλοι λιγότερο. Αυτοί που δεν χάρηκαν καθόλου (δηλαδή δεν “πέρασαν” πουθενά) πρέπει να είναι πραγματικά ελάχιστοι. Από τους αριθμούς βλέπουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων μπορεί να επαίρεται ότι κάπου “τρύπωσε”.
Και κει που είσαι στον κόσμο σου, ξαφνικά μια τρίμηνη ταλαιπωρία από πόνους, που απλώνονται σε όλο το σώμα και χαρακτηρίζονται από επιβάρυνση και ενόχληση καθώς και από μεγάλη κόπωση λες και έσκαβες όλη μέρα στο χωράφι, για να μην πω για τη μνήμη σου που γίνεται χρυσόψαρου, κάποια παράξενα εξανθήματα στο σώμα σου, σε κάνει να μαθαίνεις ότι πάσχεις από αυτοάνοσο νόσημα.
Ένα ακόμη καλοκαίρι πέρασε. Ένα καλοκαίρι όμως που δεν έμοιαζε όλα όσα έχουμε βιώσει μέχρι τώρα. Ένα καλοκαίρι που μας βρήκε εξουθενωμένους από μια σκληρή Άνοιξη με lockdown, με σχεδόν κατεστραμμένη οικονομία.
Η Eικονική Πραγματικότητα – Virtual Reality (VR), είναι γνωστή σε κάθε λάτρη των βιντεοπαιχνιδιών, επαγγελματία πιλότο, και γιατρό που ασχολείται με τη ρομποτική χειρουργική.
Μέχρι σήμερα όμως, παρότι η VR υπόσχονταν να «αντικαταστήσει» τον πραγματικό κόσμο, ουσιαστικά έχει περιοριστεί στα παραπάνω πεδία, δηλαδή της εκπαίδευσης και της διασκέδασης, χωρίς να έχει μπορέσει πραγματικά να ενσωματώσει τον χειριστή (νοητικά πάντα) στο πεδίο δράσης του.
Στην πιο δημιουργική εποχή της Αρχαίας Αθήνας, τέλη του 5ου αιώνα π.Χ., οι πρόγονοί μας μας άφησαν μια ανεκτίμητη κληρονομιά, την Τέχνη τους, η οποία καθρέπτιζε την πνευματική, κοινωνική, πολιτική ζωή και το μεγαλείο εκείνης της εποχής.
“I don’t write music for fame. I write it for myself”
“Being original is getting harder and harder”
“Music’s untangible, it has no physical features, it’s just like a dream. It exists only when it’s played, it becomes body and flesh in her listener’s mind. Poetry doesn’t need to be interpreted, words have their own meaning: music’s not like that. You can interpret music in so many ways… a piece describing a war scene could be read by someone as the score to a frenzied dance”
Ennio Morricone
Το “Οιδιπόδειο σύμπλεγμα” είναι ένας όρος που εισήγαγε ο Sigmund Freud. Οφείλει το όνομα του στον Οιδίποδα, καθώς ο Αυστριακός θεμελιωτής της ψυχανάλυσης βασίστηκε στον συγκεκριμένο αρχαιοελληνικό μύθο για να περιγράψει το φυλογενετικό αυτό φαινόμενο. Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα αποτελείται από μια ομάδα ασυνείδητων (απωθημένων) ιδεών και συναισθημάτων που συγκεντρώνονται πάνω στην επιθυμία της απόκτησης του γονιού του αντίθετου φύλου και της εξόντωσης του γονιού του ιδίου φύλου. Ο μύθος του Οιδίποδα μας παραδίδεται από τον Σοφοκλή, στα έργα του “Οἰδίπους Τύραννος” και “Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ”.
Κράτα τις σκέψεις σου στο φως και αγκάλιασε τα πάντα με αγάπη!
Το πιο όμορφο και το πιο σημαντικό δώρο που δόθηκε στον άνθρωπο, το οποίο τον κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα, είναι η δυνατότητα του να σκέφτεται και μέσα από τη σκέψη του να δημιουργεί.